Φυσιολογία του σκύλου...

2014-09-10 19:57

Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο θα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο για άντληση πληροφοριών, και

πρόληψης και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστά τον κτηνίατρο σας. Φυσιολογία του σκύλου.

• Θερμοκρασία του Σκύλου (από το απευθυσμένο) : 37,9 - 39,2.
• Αναπνοές ανά λεπτό :10 - 30
• Καρδιακοί παλμοί (σε ηρεμία) : 90 - 130
• Οιστρικός κύκλος (αριθμός ανά έτος) : 2
• Διάρκεια οιστρικού κύκλου : 21 ημέρες.
• Γόνιμες ημέρες : 9 - 13 ημέρες από την αρχή του κύκλου.
• Διάρκεια εγκυμοσύνης : 58 - 67 ημέρες

Ταξινόμηση του Σκύλου στο Ζωικό Βασίλειο.

• Βασίλειο : Animalia (Ζώα)
• Κλάση : Mammalia (Θηλαστικά)
• Τάξη : Carnivora (Σαρκοφάγα)
• Οικογένεια : Canidae (Κανίδες ή Κυνίδες)
• Γένος : Canis
• Είδος : Canis lupus
• Υποείδος : Canis lupus familiaris (Σκύλος ο κατοικίδιος)

Εμβόλια Σκύλου.

• Εμβόλιο της Παρβοϊωσης του σκύλου.

Το εμβόλιο της Παρβοίωσης του σκύλου γίνεται για πρώτη φορά μεταξύ 1ου

και 2ου μήνα της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο αυτό επαναλαμβάνεται άλλες 2

φορές με μεσοδιάστημα ενός μηνός.Στη συνέχεια το εμβόλιο

επαναλαμβάνεται μία φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός) για

ολόκληρη τη ζωή του ζώου.Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει

να είναι απόλυτα υγιές, θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από

τον Κτηνίατρο.Το εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο εμπόριο μόνο του ή σε

συνδυασμό με άλλα εμβόλια του σκύλου.

• Εμβόλιο της νόσου του Carre του σκύλου.

Το εμβόλιο της νόσου του Carre του σκύλου γίνεται για πρώτη φορά μεταξύ

1ου και 2ου μήνα της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο αυτό επαναλαμβάνεται

άλλες 2 φορές με μεσοδιάστημα ενός μηνός.Στη συνέχεια το εμβόλιο

επαναλαμβάνεται μία φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός) για

ολόκληρη τη ζωή του ζώου.Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει

να είναι απόλυτα υγιές, θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από

τον Κτηνίατρο.Το εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο εμπόριο μόνο του ή σε

συνδυασμό με άλλα εμβόλια του σκύλου.

• Εμβόλιο της Λοιμ. Εντερίτιδας από Κορωναϊό του σκύλου.

Το εμβόλιο της Λοιμ. Εντερίτιδα του Κορωναϊό του σκύλου γίνεται για πρώτη

φορά κατά τον 2ο μήνα της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο επαναλαμβάνεται άλλη

μία φορά μετά από 1 μήνα.Στη συνέχεια το εμβόλιο επαναλαμβάνεται μία

φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός) για ολόκληρη τη ζωή του

ζώου.Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει να είναι απόλυτα

υγιές, θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από τον Κτηνίατρο.Το

εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο εμπόριο μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα

εμβόλια του σκύλου.

• Εμβόλιο των Λεπτοσπειρώσεων του σκύλου.

Το εμβόλιο των Λεπτοσπειρώσεων (Leptospira canicola και icteroaemorragie)

του σκύλου γίνεται για πρώτη φορά κατά τον 2ο μήνα της ζωής του ζώου. Το

εμβόλιο αυτό επαναλαμβάνεται άλλες 2 φορές με μεσοδιάστημα ενός

μηνός.Στη συνέχεια το εμβόλιο επαναλαμβάνεται μία φορά το χρόνο

(αναμνηστικός εμβολιασμός) για ολόκληρη τη ζωή του ζώου.Κατά τη στιγμή

του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει να είναι απόλυτα υγιές, θα πρέπει

δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από τον Κτηνίατρο.Το εμβόλιο αυτό

κυκλοφορεί στο εμπόριο μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα εμβόλια του

σκύλου.

• Εμβόλιο της Λοιμώδους Ηπατίτιδας του σκύλου.

Το εμβόλιο της Λοιμώδους Ηπατίτιδας του σκύλου γίνεται για πρώτη φορά κατά

τον 2ο μήνα της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο αυτό επαναλαμβάνεται άλλες 2

φορές με μεσοδιάστημα ενός μηνός.Στη συνέχεια το εμβόλιο επαναλαμβάνεται

μία φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός) για ολόκληρη τη ζωή του

ζώου.Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει να είναι απόλυτα

υγιές, θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από τον Κτηνίατρο.Το

εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο εμπόριο μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα

εμβόλια του σκύλου.

• Εμβόλιο της Λοιμώδους Τραχειοβρογχίτιδας του σκύλου.

Το εμβόλιο κατά της Λοιμώδους Τραχειοβρογχίτιδας του σκύλου γίνεται για

πρώτη φορά κατά τον 3ο μήνα της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο αυτό

επαναλαμβάνεται άλλες 2 φορές με μεσοδιάστημα ενός μηνός. Στη συνέχεια

το εμβόλιο επαναλαμβάνεται μία φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός)

για ολόκληρη τη ζωή του ζώου. Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα

πρέπει να είναι απόλυτα υγιές, θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται

σχολαστικά από τον Κτηνίατρο. Το εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο εμπόριο

μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα εμβόλια του σκύλου.-- Τα ζώα που θα

μείνουν σε πανσιόν φιλοξενίας ίσως αναγκαστούν να εμβολιαστούν ξανά 1

μήνα πριν φιλοξενηθούν σε αυτές ανάλογα με τις υγειονομικές διατάξεις

για κάθε πανσιόν.

• Εμβόλιο της Λύσσας του Σκύλου.

Το εμβόλιο της Λύσσας του σκύλου γίνεται για πρώτη φορά μετά τους 3,5

μήνες της ζωής του ζώου. Το εμβόλιο αυτό επαναλαμβάνεται άλλες 2 φορές

με μεσοδιάστημα ενός μηνός. Στη συνέχεια το εμβόλιο επαναλαμβάνεται μία

φορά το χρόνο (αναμνηστικός εμβολιασμός) για ολόκληρη τη ζωή του ζώου.

Κατά τη στιγμή του εμβολιασμού το ζώο θα πρέπει να είναι απόλυτα υγιές,

θα πρέπει δηλαδή να εξετάζεται σχολαστικά από τον Κτηνίατρο. Η Λύσσα

είναι μία ασθένεια που στη χώρα μας είναι ανύπαρκτη. Λόγω όμως της

σοβαρότητας της νόσου αυτής για τον άνθρωπο και τα ζώα, το εμβολιακό

πρόγραμμα για την προφύλαξη από τη Λύσσα πρέπει να τηρείται σχολαστικά

και δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάζουμε. Το εμβόλιο αυτό κυκλοφορεί στο

εμπόριο μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλα εμβόλια του σκύλου.

Μέτρα πρόληψης.

• Προφύλαξη από τους Κρότωνες (τσιμπούρια).

Οι κρότωνες:

1.μεταδίδουν στο σκύλο την Ερλιχίωση και την Πιροπλάσμωση (και άλλα

λιγότερο συνηθισμένα λοιμώδη νοσήματα).2. απομυζούν αίμα από το ζώο 3.

προκαλούν τοπικά ερεθισμό του δέρματος και φλεγμονώδη αντίδραση.

Οι κρότωνες έχουν δραστηριότητα από Μάρτιο έως τον Ωκτώβριο. Για την

καταπολέμησή τους πρέπει να εφαρμόζουμε σχολαστικά τα διάφορα μέσα που

κυκλοφορούν μόνα τους ή σε συνδυασμούς :

1.αντιπαρασιτικά περιλαίμια με φαρμακευτικές ουσίες όπως η αμιτράζη, το

propoxur, το flumethrin, το diazinon κλπ. Η διάρκεια τους ποικίλλει από

3 έως 7 μήνες. Είναι πιθανόν να προκαλέσουν τοπικά αλεργική

αντίδραση.2. ψεκασμοί με αντιπαρασιτικά sprays με τη δραστική ουσία

Fipronil. Τα φάρμακα αυτά δίνουν μία διάρκεια προστασίας γύρω στον 1, 5

μήνα. Εκτός από spray, το ίδιο φάρμακο κυκλοφορεί και σε μορφή spot

on.3. ψεκασμοί με αντιπαρασιτικά sprays, με τις δραστικές ουσίες

Dichlorvosum, Permethrin, Pyrethrin. Τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται

ανάλογα με τις οδηγίες του κατασκευαστή τους.4. χρησιμοποίηση διαλύματος

phoxim με τη μορφή lotion μετά το μπάνιο του ζώου.5. χρησιμοποίηση

αντιπαρασιτικών σαμπουάν.

• Προφύλαξη από τους Ψύλλους.

Οι ψύλλοι στο σκύλο:

1. προκαλούν γενικευμένη αλλεργία2. προκαλούν εντοπισμένη αλλεργική δερματίτιδα3. απομυζούν αίμα

Οι ψύλλοι στη γάτα σπάνια προκαλούν κάποιο πρόβλημα εκτός από την

περίπτωση που ευισκόμενοι σε μεγάλο αριθμό, απομυζούν μεγάλες ποσότητες

αίματος. Για την καταπολέμησή τους, πρέπει στο σκύλο να εφαρμόζουμε

σχολαστικά, τα διάφορα μέσα που κυκλοφορούν, μόνα τους ή σε συνδυασμούς.

1. αντιπαρασιτικά.

περιλαίμια με φαρμακευτικές ουσίες όπως το propoxur, το flumethrin, το

diazinon κλπ. Η διάρκεια τους ποικίλλει από 3 έως 7 μήνες. Είναι

πιθανόν να προκαλέσουν τοπικά αλεργική αντίδραση.2. ψεκασμοί με

αντιπαρασιτικά sprays με τη δραστική ουσία Fipronil. Τα φάρμακα αυτά

δίνουν μία διάρκεια προστασίας γύρω στους 3 μήνες. Εκτός από spray, το

ίδιο φάρμακο κυκλοφορεί και σε μορφή spot on.3. ψεκασμοί με

αντιπαρασιτικά sprays, με τις δραστικές ουσίες Dichlorvosum,

Permethrin, Pyrethrin. Τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις

οδηγίες του κατασκευαστή τους.4. χρησιμοποίηση διαλύματος phoxim, με τη

μορφή lotion μετά το μπάνιο του ζώου.5. χρησιμοποίηση αντιπαρασιτικών

σαμπουάν6. χρησιμοποίηση φιαλιδίων (spot on) με τη δραστική ουσία

imidacloprid7. χρήση χαπιών με τη δραστική ουσία lufenuron μία φορά το

μήνα.

Για την καταπολέμησή τους ΣΤΙΣ ΓΑΤΕΣ βρίσκουν κυρίως εφαρμογή τα εξής :

1.αντιπαρασιτικά περιλαίμια2. αντιπαρασιτικά sprays ( δύσκολη η εφαρμογή

τους στις γάτες, λόγω του φόβου που προκαλούν)3. spot on με fipronil και

imidacloprid4. χάπια με Lufenuron μία φορά το μήνα.

• Προφύλαξη από τις Σκνίπες.

Η σκνίπα (Phlebotomus), με το τσίμπημα της μπορεί να μεταδώσει στο σκύλο

τη Λεϊσμανίαση. Η Λεϊσμανίαση είναι μία πολύ σοβαρή ασθένεια του σκύλου

και του Ανθρώπου, έτσι απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή στη σχολαστική

εφαρμογή των διαφόρων εντομοαπωθητικών που κυκλοφορούν.Τα διάφορα

εντομοαπωθητικά είναι ίδια στη χρήση τους με τα αντίστοιχα απωθητικά

των κουνουπιών που κυκλοφορούν για τον άνθρωπο. Δυστυχώς η χρήση τους

δεν προσφέρει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα.

1.χρήση ταμπλετών με εντομοαπωθητικά, που χρησιμοποιούνται σε συσκευές με

ηλεκτρικό ρεύμα.2. χρησιμοποίηση των ειδικών συσκευών με λαμπτήρες που

παγιδεύουν τα έντομα.3. χρήση επάνω στο σκύλο του ειδικού για τους

Φλεβοτόμους spray με τη δραστική ουσία toluamide, drivosol με ψεκασμούς

κυρίως πάνω στα γυμνά μέρη του σώματος, κάθε βράδυ.4. sprays με

εκχυλίσματα citronella.

• Προφύλαξη από τον Εχινόκοκκο.

Ο Εχινόκοκκος είναι μία πολύ σοβαρή ασθένεια γιά τον Ανθρωπο. Ο σκύλος

δεν νοσεί από τον Εχινόκοκκο. Διασπείρει όμως το παράσιτο στο

περιβάλλον. Πρέπει να είμαστε σχολαστικοί στα εξής :

1.Τα ωμά φρούτα και λαχανικά να πλένονται σχολαστικά με νερό και σαπούνι

πριν από την κατανάλωσή τους από τον άνθρωπο.2. ο σκύλος να μην τρώει

ποτέ ωμό κρέας. Το κρέας (και ειδικότερα τα σπλάχνα) που του δίνουμε

για τη διατροφή του να είναι βρασμένα ή ψημένα για πολύ ώρα. Σήμερα

γενικά είναι πολύ καλύτερα τα ζώα αυτά να διατρέφονται με μία καλής

ποιότητας ξηρά τροφή.3. συστηματική χορήγηση κάθε 3 ή 4 μήνες των

αντιπαρασιτικών φαρμάκων που βασίζονται στις φαρμακευτικές ουσίες

praziquantel, pyrantel, febantel, nitroscanate κλπ.

Συνήθη νοσήματα.

• Λεϊσμανίαση του σκύλου.

Παθογένεια.

Η λοίμωξη του σκύλου προκαλείται από τσίμπημα μολυσμένου φλεβοτόμου

(σκνίπα). Μετά από τον τοπικό πολλαπλασιασμό, η μόλυνση αρχικά

επικεντρώνεται στα λεμφογάγγλια και τη σπλήνα, στη συνέχεια δε,

γενικεύεται σε ολόκληρο τον οργανισμό του ζώου.

Πρόληψη.

Ηπρόληψη στην λεϊσμανίαση του σκύλου, αφορά στην προσεκτική

καταπολέμηση των σκνιπών στο περιβάλλον του ζώου, με τη χρησιμοποιήση

των διαφόρων εντομοκτόνων και εντομοαπωθητικών σκευασμάτων που

κυκλοφορούν.

Κλινική εικόνα.

Ο σκύλος συνήθως παρουσιάζει απώλεια βάρους, ενώ η όρεξη διατηρείται,

εύκολη κόπωση, ρινορραγία, πιτυρίαση, κακή κατάσταση τριχώματος, έλκη

στο δέρμα, επιπεφυκίτιδα, μεγάλη ανάπτυξη νυχιών, αναιμικοί βλεννογόνοι.

Διάγνωση.

Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα και στις εξειδικευμένες

εργαστηριακές εξετάσεις αίματος όπως η αναζήτηση αντισωμάτων έναντι της

νόσου.

Αντιμετώπιση.

Είναι αρκετά δύσκολη και πολύπλοκη, με πενιχρά πολλές φορές

αποτελέσματα.Χρησιμοποιούνται συνήθως συνδυασμοί αλάτων του αντιμονίου,

αλλοπουρινόλης, αμινοσιδίνης, κετοκοναζόλης και λεβαμιζόλης. Τα φάρμακα

αυτά χορηγούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα, ανάλογα με το

θεραπευτικό σχήμα που επιλέγει ο κτηνίατρος. Απαιτείται κατά τη

διάρκεια της θεραπείας τακτικός αιματολογικός έλεγχος των νεφρών και του

ήπατος του ζώου.

Άλλες μορφές

Η μόλυνση του σκύλου από Leishmania tropica, μικροοργανισμό που προκαλεί

στον άνθρωπο τη Δερματική Λεϊσμανίαση ("φύμα της Ανατολής"), δεν είναι

διαδεδομένη στην Ελλάδα.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Στον άνθρωπο προκαλείται νόσος που οφείλεται στο μικροοργανισμό Leishmania

donovani και ονομάζεται Σπλαχνική Λεϊσμανίαση. Προσβάλλει κυρίως τα

μικρά παιδιά. Η μετάδοση γίνεται με το τσίμπημα του φλεβοτόμου

(σκνίπας). Είναι όμως ακόμη αμφισβητούμενη η μετάδοση του

μικροοργανισμού αυτού με τη διαδρομή : σκύλος - σκνίπα - άνθρωπος.

• Λύσσα του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου από τον ιό της Λύσσας γίνεται από λύσεις συνέχειας

του δέρματος που προκαλούνται από δαγκώματα άλλων λυσσασμένων ζώων.

Μέσω των περιφερικών νεύρων ο ιός προωθείται στο Κεντρικό Νευρικό

Σύστημα. Εκεί προκαλούν εγκεφαλομυελίτιδα. Με τα νεύρα πάλι ο ιός

κατευθύνεται στους σιαλογόνους αδένες, από όπου απεκκρίνεται με το

σάλιο, και μπορεί έτσι να μολύνει άλλο ζώο ή άνθρωπο.

Ευπάθεια των διαφόρων ζώων.

Ολα τα θερμόαιμα ζώα, συμπεριλαμβανομένων και των πτηνών, είναι ευπαθή στη

Λύσσα. Οι φυσικοί όμως ξενιστές του ιού ανήκουν στις τάξεις των

Σαρκοφάγων και των Χειροπτέρων (νυκτερίδες). Πάρα πολύ ευπαθή ζώα είναι

οι Αλεπούδες, τα Τσακάλια και οι Λύκοι.

Πρόληψη.

Γίνονται πολύ αποτελεσματικά εμβολιασμοί στο σκύλο, από την ηλικία των 3,5

μηνών. Το ζώο θα πρέπει στη συνέχεια να επανεμβολιάζεται μία φορά το

χρόνο, για όλη του τη ζωή.

Κλινική εικόνα.

Η διάρκεια της νόσου στο σκύλο είναι πολύ σύντομη ( 7 ημέρες). Η νόσος

στην αρχή εκδηλώνεται με ανησυχία, απρόκλητα γαβγίσματα, σιαλόρροια, το

ζώο γίνεται ευερέθιστο, δαγκώνει ότι βρει μπροστά του και παρουσιάζει

έντονη επιθετικότητα. Στη συνέχεια έχουμε την εμφάνιση παράλυσης κατά

την οποία το ζώο δε μπορεί να φάει ούτε να πιει. Ο θάνατος επέρχεται

τελικά από αναπνευστική παράλυση.

Διάγνωση.

Είναι σχετικά εύκολη η διάγνωση από τα συμπτώματα, όταν υπάρχει ιστορικό

δαγκώματος του ζώου από άλλο ζώο. Οταν το ζώο έχει παραλύσει όμως χωρίς

να υπάρχει αντίστοιχο ιστορικό η διάγνωση είναι πολύ δύσκολη και πρέπει

να διαφοροποιηθεί από τη νόσο του Carre, την εγκεφαλίτιδα, ορισμένες

δηλητηριάσεις. Μπορεί επίσης εύκολα να γίνει σύγχυση με άλλες

καταστάσεις όπως κατάγματα, περιτονίτιδα, πνευμονία, ξένο σώμα στο

φάρυγγα, ή ακόμη και από την επιθετικότητα που παρουσιάζουν ορισμένοι

σκύλοι λόγω χαρακτήρα.

Αντιμετώπιση.

Δεν υπάρχει θεραπεία της νόσου.

Προσοχή στη Λύσσα.

Η Λύσσα είναι πάρα πολύ σοβαρή Ζωοανθρωπονόσος. Απαιτείται

ευαισθητοποίηση των ιδιοκτητών των μικρών ζώων στη σχολαστική τήρηση

των εμβολιακών προγραμμάτων που περιλαμβάνουν και το εμβόλιο έναντι του

ιού της Λύσσας.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

ΗΛύσσα στον άνθρωπο παρουσιάζει την ίδια περίπου εικόνα όπως και στο

σκύλο. Σε περίπτωση που ο άνθρωπος δαγκωθεί από λυσσασμένο σκύλο,

καθαρίζεται προσεκτικά το τραύμα του και στη συνέχεια γίνεται τοπική

και γενική έγχυση υπεράνοσου ορού και πολλές υποδόριες εγχύσεις

εμβολίου. Καθυστέρηση στην έναρξη της θεραπείας μπορεί να έχει δυσμενή

επίδραση στην αποτελεσματικότητά της.

• Εχινόκοκκος - Εχινοκοκκίαση.

Η εχινοκοκκίαση είναι μία παρασιτική νόσος του Ανθρώπου και των ζώων,

που οφείλεται στο παράσιτο (ταινία) Echinococcus Granulosus. Εστία

μόλυνσης της νόσου αποτελεί ο Σκύλος που είναι και ο Τελικός Ξενιστής

του παρασίτου αυτού. Ο Σκύλος μολύνεται όταν τρώει γόνιμες

εχινοκοκκικές κύστεις που υπάρχουν κυρίως στα σπλάχνα και στούς ιστούς

όλων των παραγωγικών ζώων (αγελάδες, πρόβατα, κατσίκια, χοίροι, κλπ). Ο

Σκύλος δεν παρουσιάζει κάποιο σύμπτωμα από το παράσιτο αυτό. Το ζώο

δηλαδή δεν νοσεί. Αποβάλλει όμως τα αυγά του παρασίτου με τα κόπρανά του

και διασπείρει έτσι το παράσιτο αυτό στο περιβάλλον. Ο Ανθρωπος και

τα υπόλοιπα ζώα μολύνονται από το παράσιτο και νοσούν, από τα αυγά του

Εχινόκοκκου που διασπείρει ο σκύλος στο περιβάλλον. Η νόσος στον

Ανθρωπο και τα υπόλοιπα (εκτός του σκύλου) ζώα, εκδηλώνεται από τη

μηχανική πίεση των ιστών και την ατροφία τους, από τις κύστεις του

παρασίτου. Τα διάφορα όργανα υφίστανται διάφορες λειτουργικές ανωμαλίες.

Ετσι έχουμε την εκδήλωση πεπτικών, αναπνευστικών και νευρικών

συμπτωμάτων. Τα κλινικά συμπτώματα δεν είναι συγκεκριμένα. Αυτά

ποικίλλουν ανάλογα με το όργανο ή τα όργανα που παρασιτούνται από το

παράσιτο. Τα όργανα που συνήθως προσβάλλονται είναι ο πνεύμονας, το

ήπαρ, ο εγκέφαλος οι μύες, η σπονδυλική στήλη. Η διάγνωση από τα

συμπτώματα δεν είναι εύκολη. Στον Ανθρωπο χρησιμοποιούνται με επιτυχία

διάφορες μέθοδοι εξέτασης στο αίμα. Η θεραπεία του Ανθρώπου είναι

κυρίως χειρουργική (αφαίρεση με μεγάλη δυσκολία των κύστεων).

Πρόληψη.

Η πρόληψη περιλαμβάνει :

1. συχνή αποπαρασίτωση των σκύλων (κάθε 3 μήνες).2. προσεκτική διατροφή

των σκύλων (να μην τρώει τίποτα ωμό).3. πολύ καλό πλύσιμο των ωμών

λαχανικών που καταναλώνει ο άνθρωπος.

• Διροφιλαρίωση του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου γίνεται από το τσίμπημα των κουνουπιών. Τα ενήλικα

παράσιτα αναπτύσσονται και κατασκηνώνουν στο δεξιό κόλπο και τη δεξιά

κοιλία της καρδιάς, την πνευμονική αρτηρία και την οπίσθια κοίλη

φλέβα.Η Διροφιλαρίωση απαντάται κυρίως σε χώρες με κλίμα υγρό και θερμό.

Η επικίνδυνη περίοδος μόλυνσης είναι από τον Απρίλο έως το Νοέμβριο.

Πρόληψη.

Η χρησιμοποίηση κολάρων με εντομοαπωθητικά, είναι μία πρώτη βαθμίδα

προστασίας με χαμηλά όμως ποσοστά κάλυψης. Σήμερα όμως προτείνεται η

χρησιμοποίηση των φαρμακευτικών ουσιών Μιλμπεμικίνης και Ιβερμεκτίνης,

μία φορά το μήνα από Απρίλιο έως Νοέμβριο.

Κλινική εικόνα.

Συνήθως τα συμπτώματα της νόσου δεν είναι καθορισμένα. Κυρίως εμφανίζεται

δύσπνοια, βήχας παροξυντικός, πολλές φορές αιμόπτυση, μείωση σωματικού

βάρους, κακή κατάσταση τριχώματος, αναιμία, κατάπτωση. Σε μεγάλο

παρασιτικό φορτίο έχουμε ταχύτατη επιδείνωση η οποία φτάνει μέχρι την

καταπληξία.

Διάγνωση.

Βασίζεται στα συμπτώματα και επιβεβαιώνεται με εξετάσεις αίματος (ορολογικές ή με

επίχρισμα αίματος και απευθείας ανεύρεση μικροφιλαριών.

Αντιμετώπιση.

Η Θεραπεία έχει ώς στόχο την καταστροφή των ενηλίκων παρασίτων αλλά και

την αποφυγή επιπλοκών από την καταστροφή των παρασίτων. Σε ζώα με

καρδιακή, ηπατική, νεφρική ανεπάρκεια, ίκτερο και ασκίτη, η θεραπεία

δεν πρέπει να επιχειρείται. Φαρμακευτικά για τα ενήλικα παράσιτα,

χρησιμοποιούνται η melasarmine, και η thiacetarsamide. Επίσης για τις

μικροφιλάριες χρησιμοποιούνται η milbemycin oxime και η ivermectin (

προσοχή όχι στα Collie). Θα πρέπει ταυτόχρονα να χορηγείται

acetylsalicylic acid για την πρόληψη των εμβολών από την καταστροφή των

σκωλήκων. Σε πολλά ζώα κατά τη διάρκεια της θεραπείας , έχουμε συχνά

δυσμενείς και θανατηφόρες επιπλοκές.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Πολύ σπάνια έχει αναφερθεί η παρουσία στον άνθρωπο D. immitis και η D.

repens με το σχηματισμό οζιδίων στους πνεύμονες (λόγω θρομβοεμβολών).

• Ψευδολύσσα του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μόλυνση γίνεται συνήθως από την κατανάλωση σπλάχνων ή σφαγίων

μολυσμένων χοίρων. Ο ιός μεταφέρεται με τα νεύρα στο Κεντρικό Νευρικό

Σύστημα όπου προκαλεί μυελίτιδα ή εγκεφαλομυελίτιδα.

Πρόληψη.

Ο σκύλος θα πρέπει να έχει πάντοτε προσεγμενη διατροφή, καλής ποιότητας και πολύ καλά μαγειρεμένη.

Κλινική εικόνα.

Κατά την εγκατάσταση της νόσου έχουμε συμπτώματα νευρικής φύσεως που

χαρακτηρίζονται από υπερδιέγερση του ζώου, επιθετικότητα, παραλύσεις

και σύντομα η απόληξη είναι θανατηφόρος.

Διάγνωση.

Είναι συνήθως πολύ δύσκολη η διάγνωση της Ψευδολύσσας. Πρέπει να γίνει

προσεκτικά διαχωρισμός της νόσου από τη Λύσσα, κάποιες δηλητηριάσεις,

και νοσήματα του ΚΝΣ.

Αντιμετώπιση.

Δεν υπάρχει θεραπεία της νόσου.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Δε μεταδίδεται στον άνθρωπο η νόσος.

• Λεπτοσπείρωση του σκύλου από Leptospira Canicola.

Παθογένεια.

Η λεπτόσπειρα μπαίνει στον οργανισμό του σκύλου από κάποια λύση της

συνεχείας του δέρματος και στη συνέχει προσβάλλει τα όργανα του ζώου

και κυρίως τα νεφρά, από όπου προέρχονται και οι βασικές επιπλοκές της

νόσου.Θεωρείται ότι στις πόλεις 35% των σκύλων έχει αντισώματα κατά της

Leptospira Canicola, πράγμα που δείχνει ότι το νόσημα είναι αρκετά

συχνό.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με επιτυχία εμβολιασμοί το δεύτερο και

τρίτο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί κάθε

χρόνο εφ' όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις)

Κλινική εικόνα.

Ο σκύλος παρουσιάζει πυρετό, απάθεια, κατάπτωση, πολυουρία, πολυδιψία.

Διάγνωση.

Η διάγνωση γίνεται από την κλινική εικόνα και με ειδικές εξετάσεις. Όταν ο

κτηνίατρος υποπτευθεί τη νόσο θα ζητήσει αναζήτηση αντισωμάτων στο αίμα

του ζώου.

Αντιμετώπιση.

Χορηγούνται ειδικά αντιβιοτικά όπως πενικιλλίνη, στρεπτομυκίνη ή τετρακυκλίνες για

ένα ένα διάστημα περί τις 10 ημέρες. Η θεραπεία είναι αποτελεσματική,

υπό την προϋπόθεση ότι δεν έχει προχωρήσει σημαντικά η βλάβη στα νεφρά

του ζώου.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος μπορεί να μολυνθεί από άμεση επαφή με πάσχοντα σκύλο, αν και

αυτό δεν είναι ιδιαίτερα συχνό. Τα μέτρα καθαριότητας και απολύμανσης

με κοινά αντισηπτικά και σαπούνι θεωρούνται αποτελεσματικά.

• Λεπτοσπείρωση του σκύλου από Leptospira Icterohaemorrhagiae.

Παθογένεια.

Η λεπτόσπειρα μπαίνει στον οργανισμό του σκύλου από κάποια λύση της

συνεχείας του δέρματος και στη συνέχει προσβάλλει τα όργανα του ζώου

και κυρίως τα νεφρά, από όπου προέρχονται και οι βασικές επιπλοκές της

νόσου.Η Λεπτοσπείρωση του σκύλου από Leptospira Icterohaemorrhagiae

είναι λιγότερο συχνή από την Λεπτοσπείρωση του σκύλου από Leptospira

Canicola, αλλά περισσότερο σοβαρό νόσημα.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με επιτυχία εμβολιασμοί το δεύτερο και

τρίτο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί κάθε

χρόνο εφ?όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις)

Κλινική εικόνα.

Ο σκύλος παρουσιάζει πυρετό, απάθεια, κατάπτωση, πολυουρία, πολυδιψία.

Τα συμπτώματα είναι βαριά και συχνά υπάρχει προσβολή του ήπατος με

αποτέλεσμα τη εμφάνιση ικτέρου (κίτρινη χροιά δέρματος και βλεννογόνων).

Διάγνωση.

Η διάγνωση γίνεται από την κλινική εικόνα και με ειδικές εξετάσεις. Όταν ο

κτηνίατρος υποπτευθεί τη νόσο θα ζητήσει αναζήτηση αντισωμάτων στο αίμα

του ζώου.

Αντιμετώπιση.

Χορηγούνται ειδικά αντιβιοτικά όπως πενικιλλίνη, στρεπτομυκίνη ή τετρακυκλίνες για ένα ένα διάστημα περί τις 10 ημέρες.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος μπορεί να μολυνθεί από άμεση επαφή με πάσχοντα σκύλο. Ετσι

μπορεί να προκληθεί η λεγόμενη Ικτεροαιμορραγική σπειροχαίτωση ή Νόσος

του Weil.

• Ερλιχίωση του σκύλου από Erlichia spp.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου γίνεται με τσιμπήματα κροτώνων (τσιμπούρια). Η

ερλίχια πολλαπλασιάζεται μέσα στα λευκοκύτταρα του αίματος του ζώου.

Στη συνέχεια προκαλεί καταστροφή των θρομβοκυττάρων (αιμοπετάλια) του

αίματος, οπότε προκαλούνται αιμορραγίες, αλλά και καταστροφή των

λευκοκυττάρων, οπότε έχουμε δευτερογενείς βακτηριακές λοιμώξεις.Η νόσος

εμφανίζεται με την οξεία μορφή και την υποξεία ή χρόνια μορφή.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου απαιτείται προσεκτική και συστηματική

καταπολέμηση των κροτώνων με τα διάφορα μέσα που υπάρχουν σήμερα σε

μεγάλη ποικιλία (περιλαίμια, sprays, spot on κλπ).

Κλινική εικόνα.

Ο σκύλος παρουσιάζει πυρετό, συχνά υψηλό, ανορεξία, απώλεια βάρους, και

σπανιότερα οιδήματα στα άκρα, εμέτους και ελαφρές αιμορραγίες.

Διάγνωση.

Η διάγνωση θα βασιστεί κυρίως στην κλινική εικόνα αλλά και σε ειδικές

εργαστηριακές εξετάσεις, όπως η γενική αίματος (κυρίως ο αριθμός

αιμοπεταλίων και λευκοκυττάρων) αλλά και ο τίτλος αντισωμάτων.

Αντιμετώπιση.

Χορηγούνται ειδικά αντιβιοτικά όπως οι τετρακυκλίνες και ειδικότερα η δοξυκυκλίνη

για τουλάχιστον 15 ημέρες. Απαιτούνται επίσης και συμπτωματικές

υποστηρικτικές αγωγές ανάλογα με την ένταση των συμπτωμάτων. Η

θεραπευτική αγωγή στα αρχικά στάδια της νόσου είναι αποτελεσματική.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Δεν έχει αναφερθεί προσβολή ανθρώπου από Ερλίχια.

• Πιροπλάσμωση του σκύλου από Babesia spp.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου γίνεται με τσιμπήματα κροτώνων (τσιμπούρια). Η

μπαμπέζια, προκαλεί καταστροφή των ερυθροκυττάρων του αίματος του ζώου,

από όπου έχουμε και τα ανάλογα συμπτώματα.

Η νόσος εμφανίζεται με την οξεία και τη χρόνια μορφή της.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου απαιτείται προσεκτική και συστηματική

καταπολέμηση των κροτώνων με τα διάφορα μέσα που υπάρχουν σήμερα σε

μεγάλη ποικιλία (περιλαίμια, sprays, spot on κλπ).

Κλινική εικόνα.

Στην οξεία μορφή ο σκύλος παρουσιάζει πυρετό, απάθεια, κατάπτωση

εξασθένηση, πεπτικές διαταραχές (εμετοί, διάρροια), αναιμία, ευαισθησία

κατά την ψηλάφηση της κοιλίας, αιμοσφαιρινουρία.

Στη χρόνια μορφή της νόσου ο σκύλος παρουσιάζει έντονη αναιμία, προοδευτική εξασθένηση παρά την καλή όρεξη.

Διάγνωση.

Η δίαγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα και τις εργαστηριακές

εξετάσεις. Αναιμία και λευκοκυττάρωση παρατηρούνται στη γενική εξέταση

αίματος, ενώ αιμοσφαιρίνη και χολοχρωστικές παρατηρούνται στις εξετάσεις

ούρων.

Αντιμετώπιση.

Χρησιμοποιείται κυρίως η φαρμακευτική ουσία imidocarb σε δύο εγχύσεις καθώς και αντιβιοτικά όπως οι τετρακυκλίνες.

• Νόσος του Carre του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου γίνεται με την εισπνοή και ξεκινάει συνήθως από τις

αμυγδαλές. Από εκεί και με την κυκλοφορία του αίματος ο ιός

μεταφέρεται και προσβάλλει το αναπνευστικό, το πεπτικό και το νευρικό

σύστημα του ζώου.Ο ιός της νόσου του Carre, προσβάλλει σπανιότερα επίσης

την ουροδόχο κύστη, το δέρμα (ρύγχος, πέλματα) και τα δόντια.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 2ο,

3ο και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί

κάθε χρόνο εφ'όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις).

Κλινική εικόνα.

Τα κυριότερα συμπτώματα που εμφανίζει ο σκύλος που πάσχει από τη νόσο του

Carre είναι : πυρετός, ανορεξία, κατάπτωση, έμετοι, επιπεφυκίτιδα,

ρινικό έκκριμα. Στη συνέχεια έχουμε έντονη διάρροια, εμετούς, βήχα,

σπασμούς, δερματικές αλλοιώσεις στα πέλματα και στο ρύγχος.Σε πολύ

προχωρημένο στάδιο ο σκύλος μπορεί να εμφανίσει σπασμούς, παράλυση,

επιληπτικές κρίσεις.

Διάγνωση.

Η διάγνωση της νόσου του Carre του σκύλου, βασίζεται στα συμπτώματα και

στην αναζήτηση αντισωμάτων στο αίμα του πάσχοντος ζώου (ανοσοφθορισμός).

Αντιμετώπιση.

Δεν υπάρχει ειδική θεραπεία κατά του ιού της νόσου του Carre. Κάνουμε

υποστηρικτική θεραπεία με αντιβιοτικά και ορούς ώστε να αποφύγουμε τις

βακτηριακές επιμολύνσεις. Η πρόγνωση είναι βαρειά και η θεραπεία είναι

σχεδόν ανέφικτη όταν έχουμε συχνές επιληπτικές κρίσεις, παραλύσεις και

βαρειά πνευμονία.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Η νόσος δε μεταδίδεται στον άνθρωπο

• Λοιμώδης Ηπατίτιδα του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μόλυνση του σκύλου από τον ιό της Λοιμώδους Ηπατίτιδας γίνεται από το

στόμα. Από τις αμυγδαλές με την αιματική κυκλοφορία ο ιός πηγαίνει και

δημιουργεί αντίστοιχα προβλήματα στο ήπαρ, στα αγγεία, στους νεφρούς

και τους οφθαλμούς.Ένας άλλος τύπος αδενοϊού ο CAV-2 δημιουργεί στο

σκύλο μία μεταδοτική αναπνευστική νόσο.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 2ο,

3ο και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί

κάθε χρόνο εφ'όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις).

Κλινική εικόνα.

Η νόσος αυτή εμφανίζεται στο σκύλο με πυρετό, ταχυκαρδία, απάθεια,

ανορεξία, δίψα, έκκριμα από τα μάτια και τη μύτη, πόνος στη ψηλάφηση

της κοιλιάς, εμετοί και συχνά ίκτερος στους βλεννογόνους. Ένα 20% των

ζώων, μία περίπου εβδομάδα μετά την ίαση, μπορεί να εμφανίσει

θολερότητα στον κερατοειδή του ενός ή και των δύο οφθαλμών ("blue

eye").

Διάγνωση.

Στηρίζεται στην κλινική εικόνα της νόσου και κυρίως στην απότομη εμφάνιση νόσου με

πυρετό.Είναι πολύ δύσκολος ο διαχωρισμός της νόσου της Λοιμώδους

Ηπατίτιδας από τη νόσο του Carre του σκύλου.

Αντιμετώπιση.

Δενυπάρχει αιτιολογική θεραπεία της Λοιμώδους Ηπατίτιδας του σκύλου. Η

θεραπεία είναι συμπτωματική στηρίζεται δε στην αντιμετώπιση της

αφυδάτωσης (οροί, ηλεκρολύτες), της αναιμίας (σπάνια γίνεται μετάγγιση

αίματος), και των επιμολύνσεων (αντιβιοτικά ευρέως φάσματος).Μπορεί να

υπάρχει μικτή λοίμωξη από τη νόσο της Λοιμώδους Ηπατίτιδας και τη νόσο

του Carre στο σκύλο.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Η νόσος της Λοιμώδους Ηπατίτιδας του σκύλου δε μεταδίδεται στον άνθρωπο.

• Λοιμώδης Τραχειοβρογχίτιδα του σκύλου.

Παθογένεια.

Ο αδενοϊός του σκύλου τύπου 2 (CAV-2), ο ιός της παραϊνφλουένζας, οι

ρεοϊοί (1 & 2), προκαλούν λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος του

σκύλου.Οι ιώσεις αυτές επιπλέκονται από το μικροοργανισμό Bordetella

bronchiseptica που συχνά βρίσκεται στο αναπνευστικό σύστημα του σκύλου. Η

μετάδοση της νόσου γίνεται αερογενώς, με σταγονίδια από τις

αναπνευστικές εκκρίσεις των μολυσμένων σκύλων.Παράγοντες του

περιβάλλοντος, όπως το κρύο, η υγρασία και τα ρεύματα αέρος αυξάνουν

την ευπάθεια του σκύλου στη Λοιμώδη Τραχειοβροχίτιδα.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 3ο

και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί

κάθε χρόνο εφ'όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις).

Κλινική εικόνα.

Το κυριότερο σύμπτωμα που εμφανίζει ο σκύλος είναι ο βήχας, που συνήθως

είναι ξηρός και με παροξυσμούς. Ο βήχας επιδεινώνεται όταν το ζώο

τρέξει, μπορεί δε να προκληθεί, με ελαφρά πίεση στην περιοχή του

λάρυγγα. Πυρετός σπάνια υπάρχει.

Διάγνωση.

Βασίζεται στην κλινική εικόνα. Δεν υπάρχουν εξειδικευμένες εργ. Εξετάσεις

Αντιμετώπιση.

Χορηγούμε αντιβιοτικά για την αντιμετώπιση της Bordetella bronchiseptica

(τετρακυκλίνες, στρεπτομυκίνη, καναμυκίνη, γενταμυκίνη).

Kennel cough.

Οταν υπάρχει συγκέντρωση μεγάλου αριθμού σκύλων μόνιμα (κυνοτροφεία) ή

παροδικά (κλινικές κλπ) τότε παρουσιάζεται έντονο πρόβλημα Λοιμ

Τραχειοβρογχίτιδας, που είναι γνωστό με το διεθνή όρο Kennel cough.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Δεν υπάρχει μετάδοση της Λοιμώδους Τραχειοβρογχίτιδας του σκύλου, στον άνθρωπο.

• Λοιμώδης Εντερίτιδα του σκύλου από Παρβοϊό.

Παθογένεια.

Ο Παρβοϊός προσβάλλει το επιθήλιο του εντέρου του σκύλου, καταστρέφοντας

τις λάχνες του εντέρου. Προκαλείται έντονη αφυδάτωση του σκύλου η οποία

πολλές φορές είναι θανατηφόρα.Επίσης στο έντερο, δημιουργούνται στα

σημεία της βλάβης πολλές βακτηριακές επιμολύνσεις.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 3ο

και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί

κάθε χρόνο εφ'όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις).

Κλινική εικόνα.

Η παρβοίωση του σκύλου εκδηλώνεται με αιμορραγική διάρροια σε μεγάλη

ποσότητα και πολύ συχνά.Επίσης ο σκύλος έχει συχνούς εμετούς. Πυρετός

μπορεί να υπάρχει στα αρχικά στάδια της νόσου, στη συνέχεια όμως

δημιουργείται υποθερμία στο ζώο. η αφυδάτωση είναι μεγάλου βαθμού. Σε

μικρά σκυλιά μπορεί να προκληθεί μυοκαρδίτιδα.

Διάγνωση.

Η κλινική εικόνα είναι καθοριστική για τη διάγνωση της νόσου. Υπάρχει

επίσης η δυνατότητα ελέγχου της ίωσης με ειδικό τεστ στα κόπρανα του

σκύλου.

Αντιμετώπιση.

Πρώτιστο βήμα για τη θεραπεία της Λοιμώδους εντερίτιδας από Παρβοϊό είναι η

αντιμετώπιση της αφυδάτωσης του σκύλου με ορούς και ηλεκτρολύτες.

Χορηγούνται επίσης αντιβιοτικά για την αντιμετώπιση των δευτερογενών

επιπλοκών.

Διαφορική Διάγνωση.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε την ασθένεια αυτή από άλλες

ιογενείς εντερίτιδες του σκύλου όπως είναι η Λοιμώδης εντερίτιδα του

σκύλου από Κορωναϊό, η σαλμονέλλωση, η καμπυλοβακτηριακή εντερίτιδα, η

Λοιμώδης Ηπατίτιδα του σκύλου, η νόσος του Carre κλπ. Για να γίνει ο

διαχωρισμός χρησιμοποιούμε το ειδικό τεστ κοπράνων.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Η νόσος δε μεταδίδεται στον άνθρωπο.

• Λοιμώδης Εντερίτιδα του σκύλου από Κορωναϊό.

Παθογένεια.

Η Λοιμώδης εντερίτιδα από Κορωναϊό, προκαλεί στο σκύλο μία εντερίτιδα

λόγω της καταστροφής της κορυφής των λαχνών του εντέρου. Η εντερίτιδα

αυτή προκαλεί στο σκύλο έντονη αφυδάτωση.

Πρόληψη.

Για την πρόληψη της νόσου γίνονται με μεγάλη επιτυχία εμβόλια κατά τον 3ο

και 4ο μήνα της ζωής του ζώου και στη συνέχεια γίνονται εμβολιασμοί

κάθε χρόνο εφ'όρου ζωής (αναμνηστικές δόσεις).

Κλινική εικόνα.

Τα συμπτώματα της Λοιμ. Εντερίτιδας από Κορωναϊό, είναι κυρίως η διάρροια

(συνήθως αιμορραγική) και οι εμετοί. Τα συμπτώματα αυτά γρήγορα

οδηγούν το ζώο σε αφυδάτωση.

Διάγνωση.

Η διάγνωση στηρίζεται στα κλινικά συμπτώματα της Λοιμ. Εντερίτιδας από Κορωναϊό.

Αντιμετώπιση

Πρώτιστο

βήμα για τη θεραπεία της Λοιμώδους εντερίτιδας από Κορωναϊό είναι η

αντιμετώπιση της αφυδάτωσης του σκύλου με ορούς και ηλεκτρολύτες.

Χορηγούνται επίσης αντιβιοτικά για την αντιμετώπιση των δευτερογενών

επιπλοκών.

Διαφορική Διάγνωση.

Πολλές φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε την ασθένεια αυτή από άλλες

ιογενείς εντερίτιδες του σκύλου όπως είναι η Λοιμώδης εντερίτιδα του

σκύλου από Παρβοϊό, η σαλμονέλλωση, η καμπυλοβακτηριακή εντερίτιδα, η

Λοιμώδης Ηπατίτιδα του σκύλου, η νόσος του Carre κλπ.

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Η νόσος δε μεταδίδεται στον άνθρωπο.

• Οξεία γαστρική διάταση - στροφή.

Παθογένεια.

Ανατομικά οι σκύλοι των μεγαλόσωμων φυλών παρουσιάζουν μία χαλαρότητα στους

συνδέσμους που συγκρατούν το στόμαχο. Η πολυφαγία και η αεροφαγία

οδηγούν σε διάταση του στομάχου. Εφόσον λοιπόν δημιουργηθεί η διάταση

και λόγω της προϋπάρχουσας χαλαρότητας, ευνοείται η στροφή του οργάνου

κατά τον μεσεντέριο άξονα. Στη διαδικασία αυτή συμπαρασύρεται και ο

σπλήνας. Δημιουργείται ισχαιμία, στραγγαλισμός των μεγάλων αγγείων

(Οπίσθια κοίλη φλέβα, πυλαία φλέβα), ελάττωση του όγκου του αίματος που

επιστρέφει στην καρδιά, ταχυκαρδία, αγγειοσυστολή, σύσπαση σπλήνα,

καρδιαγγειακό shock, οξείααναπνευστική ανεπάρκεια.

Εμφανίζεται κυρίως σε ενήλικα σκυλιά μεγαλόσωμων φυλών, με βαθύ θώρακα, όπως

Αγ.Βερνάρδου, Μεγάλοι Δανοί, Σέτερ, Γερμ. Ποιμενικοί, Ροτβάϊλερς.

Κλινική εικόνα.

Γαστρική διάταση - τυμπανισμός, που γίνεται αντιληπτή με την επισκόπηση του

ζώου και τη ψηλάφιση, ληθαργικότητα, ευαισθησία στη ψηλάφιση της

κοιλιάς, προσπάθεια του ζώου να κάνει εμετό χωρίς να τα καταφέρνει. Στη

συνέχεια το ζώο εμφανίζει ταχυκαρδία και shock.

Διάγνωση.

Από τα συμπτώματα στις συγκεκριμένες φυλές σκύλου, και την ακτινογραφία.

Αντιμετώπιση.

Στην αρχή καταβάλουμε προσπάθεια να περάσουμε στοματογαστρικό καθετήρα,

ώστε να αδειάσουμε το στόμαχο από τα αέρια που συσσωρεύονται. Εάν δεν

τα καταφέρουμε, κάνουμε απευθείας παρακέντηση του στομάχου και στη

συνέχεια περνάμε τον καθετήρα. Για την ανάταξη του shock, χορηγούμε

ορούς (Lactated Ringer's), κορτικοστεροειδή και αντιβιοτικά ευρέως

φάσματος. Τέλος θα πρέπει να γίνει άμεσα χειρουργική επέμβαση ώστε να

καθηλωθεί ο στόμαχος στη θέση του (γαστρπηξία).

• Ψευδοκύηση.

Παθογένεια.

Η ψευδοκύηση εμφανίζεται 2 με 3 μήνες μετά τον οίστρο του θηλυκού

σκύλου. Σπανιότερα μπορεί να συμβεί 3 ή 4 ημέρες μετά από

ωοθηκυστερεκτομή (στείρωση), όπως επίσης μετά από χορήγηση

προγεσταγόνων.

Πιθανή εξήγηση.

Είναι πιθανό η συμπεριφορά αυτή της σκύλας, να είναι απότοκος της

συμπεριφοράς που είχε ως αγελαίο ζώο, που της επέβαλε την ανατροφή των

ορφανών κουταβιών της αγέλης.

Πρόληψη.

Το μόνο μέτρο που μπορεί να υπάρξει για την πρόληψη της ψευδοκύησης, είναι

η ωοθηκυστερεκτομή. Πολλά ζώα σταματούν να εκδηλώνουν ψευδοκύηση μετά

το 3ο έτος της ζωής τους.

Κλινική εικόνα.

Το ζώο έχει τα κλασσικά συμπτώματα του τοκετού (σχηματίζει φωληά, κάνει

ωδίνες). Στις περισσότερες περιπτώσεις παρατηρείται ανάπτυξη μαστικών

αδένων και παραγωγή ορώδους εκκρίματος και γάλακτος. Πολλές φορές

συνυπάρχει ανορεξία, μυικός τρόμος, αδυναμία απομάκρυνσης από το σπίτι,

υιοθεσία αντικειμένων.

Διάγνωση.

Η διάγνωση γίνεται από τα συμπτώματα και το ιστορικό (οίστρος πριν από 2-3 μήνες), ή χορήγηση προγεσταγόνων.

Αντιμετώπιση.

Συνήθωςδεν εφαρμόζεται θεραπευτική αγωγή στη ψευδοκύηση, διότι τα συμπτώματα

υποχωρούν αυτόματα μετά από 15 περίπου ημέρες. Μπορεί να χορηγηθούν

ηρεμιστικά φάρμακα (ακετυλοπρομαζίνη, βαρβιτουρικά), εάν τα προβλήματα

συμπεριφοράς είναι έντονα.Για την αναστολή της γαλακτοπαραγωγής

χρησιμοποιούνται η τεστοστερόνη, η βρωμοκρυπτίνη (προκαλεί εύκολα

εμέτους), και με περισσότερη επιτυχία η καβεργολίνη. Εάν συνυπάρχει

μαστίτιδα, χορηγείται η κατάλληλη αγωγή.

• Αφροδίσιο Μεταδοτικό Νεόπλασμα.

Παθογένεια.

To AMN είναι ένα από τα ελάχιστα νεοπλάσματα που αποδείχθηκε ότι μπορούν

να μεταδοθούν από πάσχοντα σε υγιή οργανισμό. Η μετάδοση γίνεται όταν

νεοπλασματικά κύτταρα από τον πάσχοντα σκύλο, εισχωρούν από λύσεις

συνέχειας των βλεννογόνων του υγιούς σκύλου.

Κλινική εικόνα.

Δύο με τρείς εβδομάδες μετά τη μόλυνση εμφανίζονται οι αλλοιώσεις, που

στην αρχή είναι οζίδια με σχήμα περίπου σφαιρικό, που συνθλίβεται

εύκολα όταν πιεστεί από τα δάκτυλα. Σε 2 έως 4 μήνες οι αλλοιώσεις

γίνονται πλέον μάζες που μοιάζουν με κουνουπίδι. Στη συνέχεια, στην

επιφάνεια των μαζών αυτών, αναπτύσσονται δευτερογενείς επιμολύνσεις.Στα

θηλυκά σκυλιά, το νεόπλασμα εντοπίζεται κατά μήκος του γεννητικού σωλήνα

από τα χείλη του αιδοίου έως και τον κόλπο.Στα αρσενικά σκυλιά, οι

αλλοιώσεις εντοπίζονται στη βάση του πέους και σπανιότερα στη βάλανο του

πέους.Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να αναπτυχθεί ΑΜΝ, στο στοματικό

και ρινικό βλεννογόνο και στους οφθαλμούς. Ορισμένες φορές το νεόπλασμα

μπορεί να παραμείνει στο σκύλο για μεγάλα χρονικά διαστήματα, χωρίς να

προκαλεί κάποια σοβαρή βλάβη.Το βασικό κλινικό σύμπτωμα είναι η

αιμορραγία από το γεννητικό σύστημα του θηλυκού ή του αρσενικού ζώου

αντίστοιχα.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό και τη χαρακτηριστική κλινική εικόνα, τίθεται η διάγνωση

του ΑΜΝ. Για την επιβεβαίωση απαιτείται κυτταρολογική εξέταση των

νεοπλασμάτων.

Αντιμετώπιση.

1.χημειοθεραπεία : χρησιμοποιείται βινκριστίνη, μία φορά την εβδομάδα για

3 - 6 εβδομάδες.2. ακτινοθεραπεία : έχει καλά αποτελέσματα, αλλά είναι

δύσκολη η εφαρμογή της στην κτηνιατρική πράξη.3. χειρουργική εξαίρεση

των νεοπλασμάτων.

• Δερματοφυτίαση - Τριχοφυτίαση.

Παθογένεια.

Η δερματοφυτίαση εμφανίζεται συχνότερα στα τροπικά και εύκρατα κλίματα,

σε νεαρά κυρίως ζώα με κακή διατροφή. Συχνά υποβοηθούν οι καταστάσεις

ανοσοπενίας - ανοσοκαταστολής. Η μόλυνση γίνεται με δερματόφυτα που

βρίσκονται πάνω στο δέρμα και το περιβάλλον. Στο περιβάλλον ζουν για

χρόνια. Πολύ συχνά υπάρχουν ασυμπτωματικοί φορείς.

Κλινική εικόνα.

Εμφανίζονται κυκλικές περιγεγραμμένες αλλοιώσεις με διαφορετική διάμετρο, που στην

επιφάνειά τους έχουν ήπιο ερύθημα και φολίδες. Αυτές οι αλλοιώσεις

εντοπίζονται κυρίως στα άκρα και το κεφάλι, το δε μέγεθός τους αυξάνει

περιμετρικά. Στη συνέχεια η νόσος εμφανίζεται με διάφορες πιό

εξελιγμένες μορφές όπως η θυλακίτιδα, το μολυσματικό κηρίο, η εν τω

βάθει πυώδης δερματίτιδα, και η ονυχομύκωση.

Διάγνωση.

Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα και στις εργαστηριακές εξετάσεις :

Λυχνία

του Wood, μικροσκοπική εξέταση τριχών και εφελκίδων με διάλυμα

χλωροφαινόλης ή ΚΟΗ,καλλιέργεια σε υποστρώματα Sabouraud και DTM και η

βιοψία του δέρματος.

Αντιμετώπιση.

Στην αρχή γίνεται κούρεμα του ζώου στην προσβεβλημένη περιοχή. Στην

εντοπισμένη μορφή γίνεται τοπική θεραπεία με κρέμες, λοσιόν ή

γαλακτώματα με τις δραστικές ουσίες ενιλκοναζόλη, κλοτριμαζόλη,

μικοναζόλη. Στη γενικευμένη μορφή τριχοφυτίασης χορηγούνται

μυκητοστατικά (γκριζεοφουλβίνη) ή μυκητοκτόνα φάρμακα (κετοκοναζόλη,

ιτρακοναζόλη).

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Η Τριχοφυτίαση μεταδίδεται στον άνθρωπο.

• Επιφανειακές πυώδεις δερματίτιδες.

Παθογένεια.

Ο τραυματισμός και ο ερεθισμός του δέρματος προδιαθέτουν στην εγκατάσταση

της επιφανειακής πυώδους δερματίτιδας. Στη συνέχεια υπάρχει μία μικρή

επιπλοκή από το μικροοργανισμό Staphylococcus intermedius. Υπάρχουν

δύο βασικές κατηγορίες επιφανειακών δερματίτιδων :

1. Η οξεία αυτοτραυματική ή πυοτραυματική δερματίτιδα (hot spot).

Είναι δερματίτιδα που παρατηρείται σε μακρύτριχες και μεγαλόσωμες φυλές

σκύλου, που έχουν πυκνό τρίχωμα. Στην εμφάνιση της πάθησης βοηθούν :

 

• η αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα,
• η φλεγμονή των περιπρωκτικών αδένων,
• ερεθιστικές ουσίες,
• ακάθαρτο τρίχωμα,
• ξένα σώματα κλπ.

2. Η δερματίτιδα των δερματικών πτυχών (παράτριμμα).

Οφείλεται

σε τριβή μεταξύ των δερματικών πτυχών, οπότε προκαλείται ερεθισμός και

τραυματισμοί της επιδερμίδας. Οι περιοχές αυτές δεν αερίζονται καλά,

έχουν υγρασία (δάκρυα, σάλια, ούρα) οπότε ευνοείται η ανάπτυξη

βακτηρίων. Τέτοιες δερματίτιδες είναι :

• των πτυχών των χειλέων (Cocker, Setter, St.Bernard),
• των πτυχών του προσώπου (Pekingese, Bulldog, Pug),
• των πτυχών του αιδοίου (παχύσαρκα ζώα θηλυκά διαφόρων φυλών,
• των πτυχών της ουράς (Bulldog, Boston ter.)
• και των πτυχών του σώματος (Shar Pei).

Κλινική εικόνα.

Οι αλλοιώσεις στις επιφανειακές δερματίτιδες είναι μονήρεις και

χαρακτηρίζονται από ερύθημα, αλωπεκία, διαβρώσεις, επιφανειακά έλκη,

έντονη ευαισθησία. Οι τρίχες στην περιφέρεια της αλλοίωσης είναι υγρές

και κολλημένες από το σάλιο του ζώου και τα υγρά της αλλοίωσης. Οι

αλλοιώσεις αυτές είναι πολύ γρήγορες και μπορεί να δημιουργηθούν μέσα σε

24 ώρες.

Διάγνωση.

Η διάγνωση στηρίζεται στο ιστορικό και τα συμπτώματα, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζει και η φυλή του σκύλου.

Αντιμετώπιση.

Στο hot spot η θεραπεία περιλαμβάνει την τοπική χρήση κρέμας με

κορτικοειδή και αντιβιοτικά αφού προηγουμένως γίνει καλός καθαρισμός

της αλλοίωσης με αντισηπτικά. Κρίνεται επίσης απαραίτητη η χορήγηση

πρεδνιζολόνης από το στόμα για 5-7 ημέρες, ενώ πολλές φορές

τοποθετείται κολάρο της Ελισσάβετ.Στις παρατριμματικές δερματίτιδες

επιβάλλεται η χρήση σαμπουάν ή gel με υπεροξείδιο του βενζοϋλίου αλλά

σε πολλές περιπτώσεις προτείνεται η χειρουργική αφαίρεση των πτυχών.

• Υπερτροφία - Υπερπλασία του προστάτη.

Παθογένεια.

Η υπερπλασία είναι ορμονοεξαρτώμενη, με παρουσία τριπλάσιας ποσότητας

τεστοστερόνης στους προστατικούς ιστούς, ενώ η συγκέντρωση της

τεστοστερόνης στο αίμα, είναι μικρή.

Κλινική εικόνα.

Παρατηρούνται συμπτώματα από το ουροποιητικό, όπως συχνουρία, δυσουρία, ακράτεια και

σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρείται κατακράτηση ούρων. Από το

πεπτικό σύστημα παρατηρούνται επεισόδια κοπρόστασης ή τεινεσμών. Τέλος

από το κινητικό μπορεί να παρατηρηθεί δυσκινησία ή πάρεση των οπισθίων

άκρων.

Διάγνωση.

Από τα συμπτώματα, τις εργαστηριακές εξετάσεις, τη διόγκωση του οργάνου κατά τη ψηλάφιση, την απουσία πόνου.

Αντιμετώπιση.

Κατ

αρχήν προτείνεται η στείρωση του ζώου. Εάν αυτό, δεν γίνεται αποδεκτό

από τον ιδιοκτήτη, μπορεί να χρησιμοποιηθούν ουσίες με δράση έναντι των

ανδρογόνων. Δεν υπάρχει όμως επαρκής κλινική εμπειρία στο σκύλο από τις

ουσίες αυτές. Συχνότερα έχουν χρησιμοποιηθεί τα οιστρογόνα και η οξεική

κυπροστερόνη.

• Προστατίτιδα.

Παθογένεια.

Είναι λοίμωξη ανιούσα (από την ουρήθρα), ή σπανιότερα οφείλεται σε επέκταση

φλεγμονής από παρακείμενα όργανα του ουροποιητικού (κυστίτιδα) ή του

γεννητικού (ορχίτιδα, ορχεοεπιδιδυμίτιδα). Τα κυριότερα βακτήρια είναι

Escherichia coli, Proteus, staphylococcus, pseudomonas.

Κλινική εικόνα.

Παρατηρούνται συμπτώματα από το ουροποιητικό, όπως συχνουρία, δυσουρία, ακράτεια και

σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρείται κατακράτηση ούρων. Από το

πεπτικό σύστημα παρατηρούνται επεισόδια κοπρόστασης ή τεινεσμών. Τέλος

από το κινητικό μπορεί να παρατηρηθεί δυσκινησία ή πάρεση των οπισθίων

άκρων.

Διάγνωση.

Από τα συμπτώματα, τις εργαστηριακές εξετάσεις, τη διόγκωση του οργάνου

κατά τη ψηλάφιση, την παρουσία πόνου, το ιστορικό στο οποίο αναφέρεται

λοίμωξη σε άλλο παρακείμενο όργανο.Η καλλιέργεια του προστατικού υγρού

είναι καθοριστική για τη διάγνωση.

Αντιμετώπιση.

Οι φαρμακευτικές ουσίες που διαπερνούν τον προστατικό φραγμό και είναι

αποτελεσματικές στην προστατίτιδα είναι : τριμεθοπρίμη - σουλφοναμίδη,

ερυθρομυκίνη, χλωραμφενικόλη, κινολόνες δεύτερης γενιάς, αμοξυσιλίνη -

κλαβουλανικό οξύ.

• Κύστεις του προστάτη.

Παθογένεια.

Οι ενδοπροστατικές είναι αποτέλεσμα υπερπλασίας του αδενικού ιστού,

αύξησης των εκκρίσεων, και κατακράτησης του εκκρίματος.Οι

παραπροστατικές είναι εμβρυικό υπόλειμμα και αναπτύσσονται λόγω

υπεροιστρογοναιμίας.Και οι δύο μορφές κύστεων μπορεί να επιμολυνθούν από

βακτήρια και να μετετραπούν σε πυώδεις συλλογές.

Κλινική εικόνα.

Παρατηρούνται συμπτώματα από το ουροποιητικό, όπως συχνουρία, δυσουρία, ακράτεια και

σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρείται κατακράτηση ούρων. Από το

πεπτικό σύστημα παρατηρούνται επεισόδια κοπρόστασης ή τεινεσμών. Τέλος

από το κινητικό μπορεί να παρατηρηθεί δυσκινησία ή πάρεση των οπισθίων

άκρων. Πολύ χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι η έντονη πυουρία.

Διάγνωση.

Η ψηλάφιση και η υπερηχοτομογραφία συμβάλουν στη διάγνωση της νόσου.

Αντιμετώπιση.

Η θεραπεία της νόσου είναι βασικά χειρουργική.

• Σαρκοκοπτική Ψώρα του σκύλου.

Παθογένεια.

Η μετάδοση της δερματοπάθειας, είναι εύκολη και γίνεται όταν οι σκύλοι

έρθουν σε επαφή με προσβλημένα ζώα. Εκτός του ξενιστή τα ακάρεα επιζούν

από 2 έως και 19 ημέρες.

Επιδημιολογία.

Στην Ελλάδα τα κρούσματα αυξήθηκαν πολύ τα τελευταία χρόνια, πιθανότατα

λόγω μαζικής μετανάστευσης πληθυσμών από τις χώρες της Ανατολικής

Ευρώπης.

Κλινική εικόνα.

Εντονα κνησμώδης δερματίτιδα με εμφάνιση βλαττιδοεφελκιδώδους εξανθήματος,

εστίες αλωπεκίας ή υποτρίχωσης και αυτοτραυματικές αλλοιώσεις. Τα

κυριότερα σημεία εμφάνισης είναι τα πτερύγια των αυτιών, ο αγκώνας, η

κάτω επιφάνεια του κορμού, τα άκρα και η περινεϊκή χώρα.

Διάγνωση.

1. ξέσματα του δέρματος και ανεύρεση παρασίτων, αυγών ή κοπράνων2.

παρασιτολογική εξέταση κοπράνων (παράσιτα που έχουν καταποθεί από το

ζώο)3. ιστοπαθολογική εξέταση βιοψιών (εωσινοφιλία)4. ωτοποδικό

αντανακλαστικό5. θεραπευτική ανταπόκριση στη θεραπεία με ιβερμεκτίνη

Αντιμετώπιση.

1.Κούρεμα του ζώου και πλύση με αντισμηγματορροϊκά σαμπουάν2. λουτρά με

διαλύματα φοξίμης ή αμιτράζης.3. λουτρά με γ-εξαχλωριούχο βενζένιο ανά

εβδομάδα.4. λουτρά με θειάσβεστο5. ιβερμεκτίνη (2 ή 3 φορές) ή

μιλμπεμυκίνη6. γλυκοκορτικοειδή αρχικά σε αντιφλεγμονώδη δόση για την

καταπολέμηση του κνησμού.

Διαφορική Διάγνωση.

• Αλλεργικές δερματίτιδες
• Ερεθιστική δερματίτιδα από επαφή
• Σεϋλετιέλλωση
• Φθειρίαση
• Δερματίτιδα από Pelodera
• Κνησμώδης μορφή βακτηριακής δερματίτιδας
• Αγκυλοστομιακή δερματίτιδα

Σημασία για την υγεία του ανθρώπου.

Ιδιοκτήτες σκύλων με σαρκοκοπτική ψώρα, εμφανίζουν ένα έντονα κνησμώδες

βλαττιδώδες εξάνθημα, που αυτοϊάται σε 12-14 ημέρες μετά την

απομάκρυνση ή τη θεραπεία του σκύλου τους.

• Δεμοδήκωση του σκύλου.

Παθογένεια.

Το άκαρι αυτό, παρασιτεί στο δέρμα των φυσιολογικών σκύλων σε μεγάλο

βαθμό, εντοπίζεται στους θυλάκους των τριχών και στους σμηγματογόνους

αδένες. Τα ακάρεα μεταδίδονται με επαφή από τη μητέρα στα νεογέννητα

σκυλάκια, τις πρώτες 2 - 3 ημέρες της ζωής τους.Στη γενικευμένη μορφή,

κατά πάσα πιθανότητα η λοίμωξη σχετίζεται με κάποια κληρονομικά

μεταδιδόμενη ανεπάρκεια των Τ - λεμφοκυττάρων, οπότε έχουμε

ανοσοανεπάρκεια, καθώς επίσης και εμφάνιση ανοσοανεπάρκειας που

οφείλεται σε ταυτόχρονη επιμόλυνση από S. Imtermedicus.

Μορφές Δεμοδήκωσης.

1. Εντοπισμένη μορφή2. Γενικευμένη μορφή3. Ποδοδεμοδήκωση.

Κλινική εικόνα.

1. Εντοπισμένη : στην κεφαλή, στα πρόσθια άκρα και σπανιότερα στον κορμό με αλωπεκία, ερύθημα,υπερχρωμία, εφελκίδες.

2. Γενικευμένη :Όταν οι αλλοιώσεις είναι πάνω από 6. Η πρόγνωση στα νεαρά ζώα είναι

καλύτερη από τη πρόγνωση της δεμοδήκωσης των ενηλίκων. Πολυεστιακή ή

διάχυτη αλωπεκία, ερύθημα, αιμορραγικές εφελκίδες, εξοίδηση του

δέρματος, φλύκταινες, οζίδια, συρίγγια, έλκη, διαβρώσεις.

3. Ποδοδεμοδήκωση :Κυρίως στα Old English Sheepdog, στα κατώτερα σημεία των άκρων. Ερύθημα, αλωπεκία, εξοίδηση, εν τω βάθει πυώδης δερματίτιδα.

Διάγνωση.

Γίνεται εύκολα με μικροσκοπική εξέταση ξεσμάτων δέρματος.

Αντιμετώπιση.

1. Εντοπισμένη :Συνήθως αυτοϊάται, μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί επάλειψη διαλύματος αμιτράζης με παραφινέλαιο για 15 έως 45 ημέρες.

2. Γενικευμένη :Είναι μακροχρόνια, δύσκολη και δαπανηρή. Αρχικά χρησιμοποιούνται αντιβιοτικά

και αντιβακτηριδιακά σαμπουάν για την αντιμετώπιση της εν τω βάθει

πυώδουςδερματίτιδας. Στη συνέχεια τα ζώα κουρεύονται απαραιτήτως και

χρησιμοποιείται για τη θεραπεία τους το διάλυμα αμιτράζης ( TAC-TIC) σε

προτεινόμενη από τον κτηνίατρο αναλογία και συχνότητα. Επίσης σήμερα

χρησιμοποιούνται οι ουσίες Μιλμπεμυκίνη και Ιβερμεκτίνη από το στόμα με

πολύ καλά αποτελέσματα. Η ιβερμεκτίνη

δεν πρέπει να δίδεται στα collie, Sheltie, Old English sheepdog καθώς

και με ιδιαίτερη προσοχή στα ποιμενικά σκυλιά.

Διαφορική Διάγνωση.

Σταφυλοκοκκική δερματίτιδα, σμηγματορροϊκή δερματίτιδα, δερματοφυτίαση, ακμή,

ανασαρκοειδές των κυναρίων, Φυλλώδης πέμφιγα, λεϊσμανίαση, Συστηματικός

ερυθηματώδης λύκος, δερματομυίτιδα.

• Σμηγματόρροια στο σκύλο.

Παθογένεια.

Οι ορμονικές διαταραχές (θυροξίνη, ανδρογόνα, οιστρογόνα,

γλυκοκορτικοειδή), η έλλειψη πρωτεϊνών από την τροφή, η έλλειψη

βιταμίνης Α, ψευδαργύρου και λιπαρών οξέων, προδιαθέτουν στην εμφάνιση

της σμηγματόρροιας.

Χωρίζεται σε :

• Ξηρή σμηγματόρροια,
• Υγρή ή ελαιώδης σμηγματόρροια,
• Σμηγματορροϊκή δερματίτιδα

και μπορεί να είναι :

• Πρωτοπαθής ή ιδιοπαθής και
• Δευτερογενής.

Κλινική εικόνα.

• Ξηρή σμηγματόρροια : ξηροδερμία, θαμπό και ξηρό τρίχωμα λευκωπές φολίδες.
• Υγρή σμηγματόρροια : εντοπισμένη ή διάχυτη εφελκίδωση, λιπαρό τρίχωμα και δέρμα με ταγγή οσμή.

• Σμηγματορροϊκή δερματίτιδα : έντονη εφελκίδωση και λιπαρότητα, ερύθημα,

  εξοίδηση, αλωπεκία, βλαττίδες. Συνήθως η μορφή αυτή είναι επιπλοκή της

  προηγουμένης μορφής.

Διάγνωση.

Εκτός από την κλινική εικόνα, στην αιτιολογική κυρίως διάγνωση βοηθούν :

• ξέσματα δέρματος και μικροσκόπηση,
• βιοψίες,
• έλεγχος λειτουργίας του θυρεοειδούς.

Αντιμετώπιση.

Λουτρά με υποαλλεργικά σαμπουάν ή με σαμπουάν που περιέχουν θείο και

σαλικυλικό οξύ, ή πίσσα στη ξηρή σμηγματόρροια. Σαμπουάν με ισχυρά

παράγωγα πίσσας, το θειούχο σελήνιο και το υπεροξείδιο του βενζοϋλίου

χρησιμοποιούνται στην ελαιώδη σμηγματόρροια.Δίνονται σκευάσματα με ω3/ω6

λιπαρά οξέα. Μπορεί επίσης να χορηγηθούν ετρετινάτη και

γλυκοκορτικοειδή.Χορήγηση καλής ποιότητας βιομηχανοποιημένης τροφής.

• Ακμή του σκύλου.

Παθογένεια.

Εμφανίζεται κυρίως σε νεαρά άτομα, που ανήκουν σε βραχύτριχες φυλές (boxer,

doberman κλπ) και πιθανόν οφείλεται σε αύξηση της συγκέντρωσης των

ανδρογόνων, με αποτέλεσμα την υπερπλασία των σμηγματογόνων αδένων.

Κλινική εικόνα

Οι αλλοιώσεις εντοπίζονται κυρίως στην περιοχή της γενειακής σύμφησης και

τα κάτω χείλη, όπου σχηματίζονται βλαττίδες και φλύκταινες. Εάν υπάρξουν

βακτηριακές επιπλοκές, τότε παρατηρούνται δοθιήνες, συρίγγια, ερύθημα

και αλωπεκία.

Διάγνωση.

Είναι εύκολη, από τα συμπτώματα.

Αντιμετώπιση.

Στην ήπια μορφή δε χρειάζεται θεραπεία, διότι οι αλλοιώσεις εξαφανίζονται

μετά τη σεξουαλική ωρίμανση του ζώου. Οταν είναι εκτεταμένες

χρησιμοποιείται το υπεροξείδιο του βενζοϋλίου. Σε επιμολύνσεις από

βακτήρια, χορηγούνται αντιβιοτικά και σε ορισμένες περιπτώσεις

κορτικοστεροειδή.

Διαφορικά διάγνωση.

1. Δεμοδήκωση2. Δερματοφυτίαση3. Ανασαρκοειδές των κυναρίων

• Δερματίτιδα από λείξη των άκρων.

Παθογένεια.

Καταστάσεις που προκαλούν stress (βρέφος ή νεόφερτο ζώο, θάνατος προσφιλούς

προσώπου,ανία, φιλοξενία σε ξενώνα σκύλων, ανταγωνισμός με άλλον σκύλο)

αυξάνουν την παράγωγή οπιοειδών πεπτιδίων στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα τη

διαταραχή της συμπεριφοράς και ώθηση του ζώου να γλείφει συγκεκριμένη

περιοχή του σώματος. Στα οργανικά αίτια, περιλαμβάνονται διάφορες

τοπικές αρθροπάθειες, οστεοπάθειες, τραυματισμοί, ξένα σώματα,

δεμοδήκωση κλπ. Εμφανίζεται κυρίως στα Great Danes, St. Bernards,

Dobermans, Irish Setters, Labradors, German Shepherds.

Κλινική εικόνα.

Συνήθως η αλλοίωση εντοπίζεται στηνπρόσθια επιφάνεια του καρπού, του

μετακαρπίου ή του μεταταρσίου. Στην αρχή έχουμε ερύθημα, αλωπεκία,

διαβρώσεις, εν τω βάθει πυώδης δερματίτιδα. Συχνή είναι η επιχώρια

λεμφαδενίτιδα.

Διάγνωση.

Ιστορικό,βιοψία, ακτινογράφημα (αρθροπάθεια, ξένο σώμα), καλλιέργεια,

υποαλλεργικό σιτηρέσιο χειρουργική διερεύνηση. Προσπάθεια εντόπισης

ψυχολογικών παραγόντων.

Αντιμετώπιση.

Απομάκρυνση.του προδιαθέτοντος παράγοντα, τοπική θεραπεία με διάλυμα ακετονιδίου

φθοριοκινολόνης και φλουνιξίνης. Περιμετρική έγχυση μεθυλοπρεδνιζολόνης.

Κολάρο Ελισσάβετ και επίδεση του σημείου που υπάρχει η αλλοίωση.

Χειρουργική αφαίρεση της αλλοίωσης.

Διαφορική Διάγνωση:Νεοπλάσματα του δέρματος, Δυστροφική τιτάνωση, Δερματοφυτίαση, Κοκκίωμα από ξένο σώμα.

• Υποθειρεοειδισμός στο σκύλο.

Παθογένεια.

1. Πρωτογενής :

Λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα, ιδιοπαθής ατροφία του αδένα, Ιωδιοπενία.

2. Δευτερογενής :

Υποφυσιογενής νανισμός, νεόπλασμα αδενοϋπόφυσης.

3. Αλλα αίτια :

Ανεπαρκής μετατροπή της Τ4 σε Τ3., αυτοαντισώματα κατά των Τ4 και Τ3.

Κλινική εικόνα.

Α.Λήθαργος, υπνηλία, μείωση νοημοσύνης, τάση για παχυσαρκία, θερμοφιλία,

ωχρότητα βλεννογόνων, εύκολη κόπωση, αύξηση ή μείωση της όρεξης.Β.

Συμμετρική αλωπεκία του κορμού, τρίχωμα θαμπό, ξηρό, μυξοίδημα,

υπερχρωμία.Γ. Σταφυλοκοκκική δερματίτιδα, σμηγματόρροια, υπερτρίχωση,

κυψελιδοπαραγωγική ωτίτιδα.Δ. Περιφερικές νευροπάθειες, πολυμυοπάθεια.Ε.

Εμετοι, Διάρροια ή δυσκοιλιότητα.ΣΤ. Βραδυκαρδία, Διατατική

μυοκαρδιοπάθεια, καρδιακές αρρυθμίες.Ζ. Στειρότητα, ανικανότητα,

παρατεταμένος άνοιστρος, ατροφία όρχεων, γυναικομαστία,Η. Ελκώδης

κερατίτιδα, Ιριδοκυκλίτιδα

Διάγνωση.

1.Αναιμία ορθόχρωμη, ορθοκυτταρική, υποπλαστική.2. Aύξηση χολοστερόλης,

τριγλυκερίων, κρεατινικής φωσφοκινάσης3. Βιοψία του δέρματος.4.

Δοκιμασία διέγερσης με TSH.

Αντιμετώπιση

Χορήγηση νατριούχου L-θυροξίνης, για 3 τουλάχιστον μήνες.

• Φλοιοεπινεφριδική ανεπάρκεια.

Παθογένεια.

ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ (νόσος του Addison) :Οφείλεται σε καταστροφή του φλοιού των επινεφριδίων.Για την εμφάνιση συμπτωμάτων

απαιτείται καταστροφή του 90% περίπου του φλοιού. Μείωση παραγωγής

αλδοστερόνης, κατακράτηση Κ απώλεια Na. Προκαλείται ολιγαιμία,

εξωνεφρική ουραιμία και μεταβολική οξέωση.

ΔΕΥΤΕΡΟΓΕΝΗΣ :Μείωση παραγωγής ACTH από την υπόφυση, λόγω απότομης διακοπής χορήγησης

γλυκοκορτικοειδών. Χαρακτηρίζεται από μείωση παραγωγής κορτιζόλης και

όχι αλδοστερόνης.

Κλινική εικόνα

Τα διάφορα συμπτώματα εμφανίζονται ύστερα από δράση διαφόρων παραγόντων

που προκαλούν stress. Ο χαρακτήρας της νόσου είναι επεισοδιακός.

Κατάπτωση, λήθαργος, ανορεξία, μυική αδυναμία, υποθερμία, έμετος,

αιμορραγική διάρροια, αφυδάτωση, μέλαινα, βραδυκαρδία, πολυδιψία -

πολυουρία, και κυκλοφορική καταπληξία.

Διάγνωση.

Εργαστηριακά παρατηρούνται : Υποπλαστική, ορθόχρωμη, ορθοκυτταρική αναιμία. Αύξηση

ουρίας, κρεατινίνης, υπογλυκαιμία, υπερασβεστιαιμία, υπονατριαιμία,

υπερκαλιαιμία.Η διάγνωση στηρίζεται στη δοκιμασία διέγερσης με ACTH.

Αντιμετώπιση.

Οξεία μορφή :Φυσιολογικός ορός, φουροσεμίδη, μανιτόλη, Δεξαμεθαζόνη.

Χρόνια μορφή :Αλάτι στην τροφή, fludrocortisone acetate.

• Υπερφλοιοεπινεφριδισμός - Σύνδρομο Cushing

Παθογένεια.

Αδενώματα της αδενοϋπόφυσης, αδενώματα ή καρκινώματα του φλοιού των επινεφριδίων (συνήθως ετερόπλευρα).

Κλινική εικόνα.

Παχυσαρκία,διόγκωση κοιλιακής κοιλότητας, ανώμαλη κατανομή του υποδόριου και

ενδοκοιλιακού λιπώδη ιστού, κατάπτωση, ληθαργικότητα, κόπωση, πολυουρία,

πολυδιψία, πολυφαγία, ηπατομεγαλία, αραίωση και λέπτυνση τριχώματος,

λέπτυνση του δέρματος, κόμεδα, υπερχρωμία, εύκολη πρόκληση αιμορραγιών,

πυώδης δερματίτιδα, μυική ατροφία, ψευδομυοτονία, παράλυση προσωπικού,

επιληπτικές κρίσεις, υπερτοφία κλειτορίδας, ατροφία όρχεων, αριστερή

καρδιακή ανεπάρκεια, πολύπνοια, ταχύπνοια, δύσπνοια.

Διάγνωση

Ουδετεροφιλία,αύξηση αριθμού ερυθρών, αιματοκρίτη και αιμοσφαιρίνης. Αύξηση ALT,

υπεργλυκαιμία, υπερχολοστερολαιμία, υποκαλιαιμία.Δοκιμασία διέγερσης με

ACTH, Δοκιμασία καταστολής με μικρή δόση δεξαμεθαζόνης, Προσδιορισμός

της συγκέντρωσης της ACTH,Δοκιμασία καταστολής με μεγάλη δόση

δεξαμεθαζόνης.

Αντιμετώπιση.

Υποφυσιακός τύπος : χορήγηση o,p' DDD, μιτοτάνης, κετοκοναζόλης,

υποφυσιεκτομή.Επινεφριδικός τύπος : χειρουργική αφαίρεση νεοπλασματικού

επινεφριδίου.

• Σύνδρομο Υπερασβεστιαιμίας.

Παθογένεια.

Είναι οι εξής παθολογικές καταστάσεις :Ψευδής υπερπαραθυρεοειδισμός,Υποφλοιοεπινεφριδισμός, Πρωτογενής νεφρική

ανεπάρκεια, Οστεοπάθειες, Υπερβιταμίνωση D,Πρωτογενής

υπερπαραθυρεοειδισμός.

Κλινική εικόνα.

Κυρίαρχα είναι τα συμπτώματα που χαρακτηρίζουν τις παθολογικές καταστάσεις που

αναφέραμε. Αυτά που οφείλονται στην υπερασβεστιαιμία, είναι η πολυουρία -

πολυδιψία, η γενικευμένη μυική αδυναμία, ο μυικός τρόμος, η ανορεξία,

οι έμετοι, η δυσκοιλιότητα, διάφορα νευρικά συμπτώματα.

Διάγνωση.

Επανειλημμένοι προσδιορισμοί του ολικού ή του ιονισμένου ασβεστίου στο αίμα, και η γενική συμπτωματολογία.

Αντιμετώπιση.

Η αντιμετώπιση του αιτίου είναι ο πρωταρχικός στόχος. Φυσιολογικός ορός, φουροσεμίδη, γλυκοκορτικοειδή.

• Υπογλυκαιμία των νεογέννητων κυναρίων.

Παθογένεια.

Εμφανίζεται όταν τα νεογέννητα παραμείνουν νηστικά για αρκετή ώρα. Οι απαιτήσεις σε

γλυκόζη είναι μεγάλες, ενώ η περιεκτικότητα του σώματός τους σε

πρωτεϊνες είναι μικρή.Τα νεογέννητα μπορεί να μείνουν νηστικά λόγω

θανάτου, αγαλαξίας, ή μαστίτιδας της μητέρας τους

Κλινική εικόνα.

Γενικευμένη μυική αδυναμία, λήθαργο, υποθερμία, επιληπτικές κρίσεις.

Διάγνωση.

Εύκολα από τα συμπτώματα και το ιστορικό (που αφορά τη μητέρα).

Αντιμετώπιση.

Χορήγηση από του στόματος με τη βία υποκατάστατου γάλακτος σκύλας και διλύματος γλυκόζης και ηλεκτρολυτών.

• Υπογλυκαιμία των κυνηγετικών σκύλων.

Παθογένεια.

Οφείλεται στην εξάντληση των αποθεμάτων του ήπατος σε γλυκογόνο, με αποτέλεσμα η

παραγωγή γλυκόζης να μην ανταποκρίνεται στην αυξημένη χρησιμοποίησή της

από τους σκελετικούς μύες.

Πρόληψη.

Χορήγηση σιτηρεσίου με μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεϊνες και υδατάνθρακες

(κυρίως καλής ποιότητας βιομηχανοποιημένες τροφές), που να παρέχεται σε 3

γεύματα την ημέρα, σε όλη τη διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου.

Κλινική εικόνα.

Τα συμπτώματα εμφανίζονται 1 με 2 ώρες μετά την έναρξη του κυνηγιού και

εκδηλώνονται με γενικευμένη μυική αδυναμία, απροθυμία για συνέχιση του

κυνηγιού, διανοητική σύγχυση, αταξία, επιληπτικές κρίσεις, οξύ

πνευμονικό οίδημα.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό και τα συμπτώματα.

Αντιμετώπιση.

Ενδοφλέβια χορήγηση διαλύματος γλυκόζης και ηλεκτρολυτών.

• Καρδιακή Ανεπάρκεια στο Σκύλο

Παθογένεια.

1.ανεπάρκεια του μυοκαρδίου2. ανεπάρκεια λόγω υπερφόρτισης όγκου

αίματος3. ανεπάρκεια λόγω αρτηριακής ή πνευμονικής υπέρτασης4.

ανεπάρκεια διατασιμότητας του τοιχώματος των κοιλιών.

Αντισταθμιστικοί μηχανισμοί.

Είναι οι μηχανισμοί που εμφανίζονται κατά την εγκατάσταση Καρδιακής Ανεπάρκειας :

1. διέγεση του συμπαθητικού2. διέγερση του συστήματος ρενίνη - αγγειοπιεσίνη - αλδοστερόνη.

Κλινική εικόνα.

Αριστερή Χρόνια Συμφορητική Καρδιακή Ανεπάρκεια :

εύκολη κόπωση γενικευμένη μυική αδυναμία, λιποθυμικές κρίσεις, ταχύπνοια, δύσπνοια, ξηρός ή υγρός βήχας.

Δεξιά Χρόνια Συμφορητική Καρδιακή Ανεπάρκεια :

προοδευτική απώλεια βάρους, ανορεξία, εύκολη κόπωση, ασκίτης, δύσπνοια

(υδροθώρακας), υποδόρια οιδήματα, ηπατο-σπληνομεγαλία, διάρροια,

υποπρωτεϊναιμία.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό, την κλινική εικόνα, την ακτινογραφία (καρδιομεγαλία), την υπερηχοτομογραφία.

Αντιμετώπιση.

Χρησιμοποιούνται οι εξής ομάδες φαρμάκων κατά περίπτωση :

1.καρδιακές γλυκοσίδες2. διουρητικά3. βρογχοδιασταλτικά, αντιβηχικά4.

αγγειοδιασταλτικά5. β - αποκλειστές6. αναστολείς διαύλων ασβεστίου.

Δεν είναι εφικτή στην κτηνιατρική πράξη, η αντιμετώπιση των

καρδιοπαθειών γιατί απαιτούνται τεχνητά μέσα με υψηλό κόστος. Επομένως

επιλέγονται συντηρητικές φαρμακευτικές αγωγές με σκοπό την παράταση της

ζωής του ζώου.

• Ενδοκάρδωση του Σκύλου.

Παθογένεια.

Παρατηρείται παραμόρφωση των γλωχίνων και βράχυνση και πάχυνση των τενοντίων χορδών

στις κολποκοιλιακές βαλβίδες.Προσβάλλει κατά κύριο λόγο τις μικρόσωμες

και μεσαίου μεγέθους φυλές, ευθύνεται δε σε μεγάλο ποσοστό για το θάνατο

των υπερήλικων ζώων που ανήκουν στις μικρόσωμες φυλές.

Κλινική εικόνα.

Εύκολη κόπωση, βήχας, ανησυχία κατά τη διάρκεια της νύχτας, δύσπνοια, λιποθυμικές κρίσεις, ασκίτης, υποδόρια οιδήματα.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό, τα κλινικά ευρήματα, τα ακτινολογκά και τα ηλεκτροκαρδιογραφικά ευρήματα.

Αντιμετώπιση.

Αντιμετώπιση της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας.

Διαφορική Διάγνωση.

Χρόνια βρογχίτιδα, collapsus της τραχείας, χρόνια πνευμονική ίνωση, βακτηριακή

ενδοκαρδίτιδα, συγγενείς καρδιοπάθειες, πνευμονίες, νεοπλασίες

πνευμόνων, διροφιλαρίαση, χρόνιες ηπατοπάθειες, νεφρωσικό σύνδρομο.

• Βακτηριακή Ενδοκαρδίτιδα στο Σκύλο.

Παθογένεια.

Εμφανίζεται συνηθέστερα σε μεγαλόσωμες φυλές και οι προδιαθέτοντες παράγοντες είναι η χρήση ανοσοκατασταλτικών ή αντιβιοτικών φαρμάκων, οι ενδοφλέβιοι,καθετήρες, οι χειρουργικές επεμβάσεις.Οι κυριότεροι μικροοργανισμοί είναι Στρεπτόκοκκοι, Staphylococcus aureus, Aerobacter aerogenes,

E.coli, Pseudomonas aeroginosa, Pasteurella sp., και αναερόβια.

Κλινική εικόνα.

Καρδιακά συμπτώματα : συστολικό ή διαστολικό φύσημα, αρρυθμίες.Εξωκαρδιακά συμπτώματα :

πυρετός, μυικός τρόμος, αιματουρία, πυουρία, χωλότητα, βήχας, δύσπνοια,

μυική δυσκαμψία, μυαλγία, δυσκαμψία τραχήλου, μονοπάρεση ή μονοπληγία,

πετέχειες και εκχυμώσεις στο δέρμα και τους βλεννογόνους.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό, την κλινική εικόνα, την καλλιέργεια αίματος, το υπερηχοκαρδιογράφημα.

Αντιμετώπιση.

Βακτηριοκτόνα αντιβιοτικά σε υψηλές δόσεις (αρχικά πενικιλλίνη και αμινογλυκωσίδες

στη συνέχεια κεφαλοσπορίνες για μεγάλο διάστημα).

Διαφορική Διάγνωση.

Συστηματικός Ερυθηματώδης λύκος, μυοκαρδίτιδες, ανοσολογικά νοσήματα, θρομβοεμβολές.

• Εκφυλιστική μυελοπάθεια των μεγαλόσωμων φυλών σκύλου.

Παθογένεια

Πρόκειται πιθανόν, για νόσο κληρονομικής αιτιολογίας, της οποίας η παθογένεια

είναι άγνωστη.Παρατηρείται εκφύλιση της λευκής ουσίας στα κάτω-έσω και

στα ανω-έξω δεμάτια, στη θωρακοσφυική μοίρα.

Κλινική εικόνα.

Εχει χρόνια προοδευτική εξέλιξη. Αρχίζει με αταξία των οπισθίων άκρων. Κατά

την οπισθοπορίαή την απότομη στροφή, χάνουν την ισορροπία τους και

πέφτουν. Η πάρεση εξελίσσεται σε παράλυση, συνήθως σπαστική.

Διάγνωση.

Από το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα. Υπάρχει απουσία της εν τω βάθει

αισθητικότητας, ενώ τα νωτιαία αντανακλαστικά και ο μυικός τόνος

αυξημένος. Κατά την ακτινογράφηση και τη μυελογραφία δεν παρατηρείται

τίποτα το παθολογικό.

Αντιμετώπιση.

Δεν υπάρχει καμμία θεραπευτική αγωγή. Στα αρχικά στάδια μπορεί να χρησιμοποιηθεί το Ε- αμινοκαπροϊκό οξύ.

Διαφορική Διάγνωση.

1. νεοπλασίες του νωτιαίου μυελού2. συμπίεση του νωτιαίου μυελού από προβολή του μεσοσπονδύλιου δίσκου.

• Δισκοσπονδυλίτιδα.

Παθογένεια.

Η δισκοσπονδυλίτιδα μπορεί να οφείλεται σε

1.Ιατρογενή τραύματα που επιμολύνονται2. μετανάστευση ξένων σωμάτων

(άγανα).3. δηγματα4. ενέσεις στου μύες της περιοχής5. σηπτικά έμβολα.

Κλινική εικόνα.

Τα ζώα παρουσιάζουν κατάπτωση, ανορεξία, πυρετό, ελαφρά υπεραισθησία στο σημείο της βλάβης, πάρεση ή παράλυση των οπισθίων άκρων

Διάγνωση.

Από τα κλινικά συμπτώματα και το ιστορικό. Καλλιέργεια αίματος και ακτινολογικά ευρήματα

Αντιμετώπιση.

Χορήγηση αντιβιοτικών ύστερα από καλλιέργεια από το παθολογικό υλικό και

χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Πιθανή η χειρουργική

αντιμετώπιση.

 

Πηγή: https://www.e-petworld.gr/index-2.html